Śnieg się stopił.

Czy nie pięknie wyglądałby świat, gdyby ludzie przestali traktować czyjeś problemy psychiczne jak kartę przetargową w relacji z innymi? Cóż, tekst typu "weź lepiej tabletki, bo chyba jeszcze dziś nie brałaś" wykorzystany jako coś w rodzaju argumentu (?) podczas, nazwijmy to, KONFLIKTU, nie jest zbyt wysokich lotów.

To tak jakbyś próbowała obrazić cukrzyka, sugerując mu wzięcie insuliny. Czy coś w tym rodzaju.

Bez sensu, prawda?

Skoro już mamy za sobą rozwiązywanie moich prywatnych problemów za pomocą przestrzeni wirtualnej (co nie jest, nawiasem mówiąc, najlepszym pomysłem. Ale przynajmniej nie podałam żadnych nazwisk!), to przejdźmy do kwestii stosunkowo przyjemniejszych.

Nie znoszę lata, a lato nadchodzi.

Cała masa rzeczy, odkrytych wiosną po stopieniu śniegu, latem domaga się mojej (oj tam, mojej. Ludzkiej) uwagi.

Dla mnie jest to na przykład fakt, że według niektórych z pewnością okazałam się bardzo niefajnym człowiekiem. Ktoś być może się na mnie zawiódł. No cóż, z wzajemnością.

Nie powinnam czuć wyrzutów sumienia, okazując tak rzadką w moim przypadku asertywność. Ale czuję. To znaczy, czułabym, gdyby był na to czas.

Z drugiej strony, nigdy nie twierdziłam, że jestem dobrym człowiekiem. Przykro mi.

Teraz przyjdzie nam zmierzyć się z tą odtopioną rzeczywistością- po rzekomym powrocie do Szkoły na jakiś, bodajże, miesiąc. Zapewne wielu z nas zginie, ale jest to poświęcenie, na które Pewni Ludzie są gotowi.

Na pewno będzie ciekawie. Powodzenia.

Znowu będzie można codziennie jeździć autobusem, co akurat nie jest takie najstraszniejsze. Moje różowe słuchawki czekają z utęsknieniem na powrót do tej rozklekotanej puszki na sardynki, zaopatrzonej w cztery koła.

Minusem są ludzie, których nagle będzie wszędzie pełno. Ludzie to dość kłopotliwe stworzenia.

Trzymajcie się,

Niepoczytalna

PS. Indeks na studia jakoś nie daje szczęścia. Sprawdziłam to za Was, więc już nie musicie. Nie dziękujcie.

Chyba nadal nie wiem jak się pisze PS.