Nareszcie mam jakieś godne warunki. Siedzę i piszę na moim Andrzejku zamiast na tej beznadziejnej, małej klawiaturce w telefonie (owszem, mogłam już od dawna pisać na laptopie. Ale jestem leniwa, okay? To cała procedura. Trzeba wyciągnąć Andrzeja, włączyć go, i ubłagać bogów nieba i postępu technologicznego, żeby dał z siebie korzystać, a nie, dajmy na to, WYBUCHNĄŁ. W niedzielę prawie wyrzuciłam go przez okno, tworząc przez trzy godziny nową szatę graficzną z motywem przewodnim "Ciastka". Czemu tak długo? Bo on ma już swoje lata, a poza tym nie mogłam się zdecydować, które tło w ciastka jest lepsze. Spróbujcie to docenić).
Piszę nową pracę na nowy konkurs. Nie dlatego, że mi się nudzi, ale dlatego, że lubię sprawdzać, w którym momencie uruchamia mi się systemowa autodestrukcja. I czy, na przykład, tym razem stanie się to po dziesiątym zapowiedzianym sprawdzianie, czy może po ewentualnym odwołaniu olimpiady, z powodu której od miesiąca wstaję o piątej rano i czytam o biblijnej antropologii.
Ja naprawdę mam co robić o piątej rano. I żadna z tych czynności nie obejmuje JAKIEJKOLWIEK antropologii. NAWET biblijnej.
Tak tylko narzekam, sama się zapisuję na te wszystkie dziwne przedsięwzięcia.
Oprócz szkoły. Na to przedsięwzięcie zapisał mnie System.
Dobrze, że kocham moją szkołę.
Na konkurs piszę o iluzji. Na razie żadnych szczegółów, bo nie wiem, czy mogę tak sobie spoilerować na prawo i lewo. W każdym razie temat totalnie mnie ujął, więc stwierdziłam "a co tam, idę w to. Najwyżej umrę z przemęczenia". Na razie żyję. Tak przypuszczam.
Mam nadzieję, że u was wszystko w porządku. To znaczy, poza pandemią i tak dalej.
Dbajcie o siebie.
Spróbuję w następnym poście bardziej się rozpisać, teraz muszę lecieć.
Dbajcie o siebie i o siebie nawzajem.
(to zdanie ma sens, prawda?)
(a zresztą, wiecie co chcę powiedzieć)
Dużo zdrówka dla was wszystkich.
Niepoczytalna